Historiku jonë
Fillimisht, për njohurinë e të gjithëve, si emri ynë ashtu edhe thirrja jonë përmbajnë qëllimisht forma gramatikore jashtë standardit gjuhësor. Arsyet pas këtij vendimi kanë pasur të bëjnë me vetë faktin se tifozët, së bashku me ikonografinë, gjuhën, këngët dhe brohoritjet e tyre i përkasin një nën-kulture urbane, dhe si të tillë janë përtej standardeve. Nga ana tjetër, Tifozat Kuq eZi janë një grupim gjithëpërfshirës dhe, prej fillimit, kemi menduar se si të gjithë shqiptarët, pavarësisht se ku jetojnë, duhet të përfaqësohen më së miri që në parullë dhe emër. Pra, zgjodhëm një formë të shprehuri që është e lehtë për shqiptim për secilin shqiptar dhe që secili e ndjen atë të vetën.
Gjithmonë e kemi thënë që jemi pak më shumë se tifozë. Këtë e shpreh më së miri edhe thirrja jonë “O sa mirë me qenë Shqiptar!”. Kjo thirrje lindi në të njëjtën kohë kur lindën edhe Tifozat Kuq e Zi. Ajo është thirrje për të gjithë ata që e ndjejnë veten krenarë që janë shqiptarë. Qëllimi ynë nuk ka qenë edukimi atdhetar i shqiptarëve, por rritja e vetëdijes kombëtare në një kohë kur atdhetarizmi dhe prirjet e identifikimit kombëtar shikohen me nënqeshje dhe përulësi. Po e shohim dita-ditës se si vlerat, të cilat dikur i kemi trajtuarsi të shenjta, po zëvendësohen gjithnjë e më shumë nga kundërvlerat moderne si lakmia, vetjakia dhe materializmi i thatë. Më shumë se edukuese, kjo thirrje ta bën me dije se është në rregull ta duash veten tënde, atdheun, traditat e tua, dhe se ka edhe shumë e shumë të tjerë që e kanë të njëjtën ndjenjë. Ftesa jonë thotë: “Eja edhe time ne, se nuk do t’i këndosh kurrë më Shqipërisë vetëm.”
Në fillim, mendonim se kjo shprehje do të ishte vetëm e jona, mirëpo e pamë menjëherë se kishte shqiptarë edhe jashtë stadiumeve, që mezi e kishin pritur një thirrje të tillë. Kështu, thirrja “O sa mirë me qenë Shqiptar!” mori dhenë dhe ia nisi të përdorej nëpër emisione të ndryshme televizive e radiofonike, këngë, veprimtari të ndryshme në kopshte e shkolla, e deri edhe nëpër fushata zgjedhore. Urojmë që kjo shprehje t’ia ngrohë gjithmonë shpirtin shqiptarëve dhe sidomos atyre që nuk kanë rastin t’i dëgjojnë për çdo ditë fjalët e bukura shqipe.
